شب آرامـی بـود/ میـروم در ایــوان، تا بـپـرسم ازخـــود/ زنــدگــی یـعنـی چــه؟/ مـادرم سینــی چایــی در دست/ گــل لـبـخـندی چـیــد، هدیــه اش داد به مــن/ خــواهـرم تکــه نانــی آورد، آمــد آنجــا/ لــب پـاشویــی نشست/ پــدرم دفـتـر شعــری آورد، تکــیـه بر پشتــی داد/ شعــر زیبایــی خــوانــد،و مــرا بــرد بـه آرامش زیبــای یقـین/ با خــودم میگــفتـم:/ زنــدگـی راز بزرگـی است کــه در ما جــاریست/ زنــدگـی فاصلـه ی آمـدن و رفــتـن  ماست/ رود دنیا جــاریست/زنــدگـی آبتنــی کــردن در این رود است/ وقــت رفــتـن به همان عــریـانی، کــه بـه هنگــام ورود آمـده ایم/ دست مـا در کــف این رود بــه دنبال چــه میگــردد؟/ هــیــچ!!

زندگــی، وزن نگــاهی است کــه در خــاطـره ها مـیـمانـد/ شایــد این حسرت بـیـهـوده کــه بر دل داری/ شعلــه گـــرمـی امــیـد تــو را خــواهــد کـشـت/ زنــدگــی درک هـمـیـن اکــنـون است/زنــدگی شــوق رسیـدن به هـمـان فــردایی است، کـــه نــخــواهـد آمــد/ تــو نــه در دیــروزی و نــه در فــردایی/ ظـرف امــروز، پـــر از بــودن تــوست/ شاید ایــن خـنــده کــه امـــروز دریغــش کـــردی/ آخــریــن فــرصــت همــراهی با امـــیـــــد است/ زنـدگــی یــاد غریـــبـی است کــه در سینــه خــاک؛ به جا می مانــد/

زنــدگــی، سـبـز تــرین آیــه در اندیشه بــرگ/ زنـدگــی، خاطـــر دریــایی یــک قــطـره در آرامش رود/ زنـدگــی، حــس شکــوفـایی یــک مــزرعــه در بــاور بــذر/ زندگـــی بـاور دریاست در اندیشه ی مــاهـی، در تــنـگ/ زنـدگــی تـرجمــه ی روشن خاک است، در آیـیــنه ی عـــــشـــق/ زنــدگــی، فــهــم نــفـهـمیـدن هاست/ زنـدگـــی پنجــره ای بــاز به دنیــای وجــــــود/ تا کــه این پنجــــره بــاز است، جــهانــی بــا ماست/ آســمــان، نـــور، خـــدا، عشــق، سعـــادت با ماست/ فـــرصت بــازی این پـنجــره را دریابــیم/ در نـبـنـدیـــم به نـــــور، در نـبـندیـــم بــه آرامــش پـــر مهر نسیم/ پــرده از ساحت دل بـــرگـیـریــــم/ رو به ایـــن پنجـــره با شـــوق، سلامـــــــــی بکــنیم/

زنــدگــی، رســم پذیــرایــی از تـــقــدیــر است/ وزن خـــوشبخــتی مــن، وزن رضایتمندی ست/ زندگـــی شایــــد، شـعــر پـــدرم بــود کـه خــوانـد/ چـــای مـــادر، کـــه مــرا گـــــرم نـمود/ نـــان خـــواهـــر، کـــه بـــه ماهـــی ها داد/ زنـدگـــی شایـــد، آن لـــبـخـندی است که دریـــغـش کـــــردیـــم/ زنــدگــی زمـــزمــه ی پــاک حـیــات است، مــیـان دو سکـــــوت/ زنــدگــــــی خــاطـــره ی آمــــدن و رفــتــن ماست/ لحـــظـه ی آمــــــــدن و رفـــتـن مـــا، تـنـهایــی ست/ مـــن دلـــم میخــواهــد؛ قــــدر این خــاطـــــره را دریــابـیـم/

سـهــراب سپــــهـری